-
1 queror
queror questus, ī, dep. [QVES-], to express grief, complain, lament, bewail: suum fatum, Cs.: fortunam, O.: nova monstra, H.: legis iniquitatem: de re p. graviter: queruntur se non habere: se in vincla esse coniectum.—Of birds and animals, to complain, lament, coo, warble, sing: Queruntur in silvis aves, H.: ferali carmine bubo Saepe queri, V.— To express indignation, complain, make complaint: queruntur Siculi: ita questus est Laelius: iniuriam: multa de meā sententiā: tecum, complain to you: cum patribus conscriptis, L.: apud vos: apud me per litteras: patri, to your father, Iu.: iniuriam tibi factam: pecuniam civitatibus imperatam: quod non retinet alienum: super hoc, quod non mittam carmina, H.: haec pro re p., in behalf of the state.* * *queri, questus sum V DEPcomplain; protest, grumble, gripe; make formal complaint in court of law -
2 queror
quĕror, questus, 3, v. dep. a. and n. [Sanscr. root, çvas-, to sigh].I.Lit.A. (α).With acc.: suas fortunas, to bewail one ' s fate, Plaut. As. 3, 1, 12:(β).suum fatum,
Caes. B. G. 1, 39, 4:injuriam,
Cic. Att. 5, 8, 2:omnia,
id. Fl. 24:fortunam,
Ov. M. 15, 493:nova monstra,
Hor. C. 1, 2, 6 al.:labem atque ignominiam rei publicae,
Cic. Imp. Pomp. 12, 33.—With de:(γ).queritur de Milone per vim expulso,
Cic. Att. 9, 14, 2:de injuriis alicujus,
id. Fam. 1, 4, 3.—With cum:(δ). (ε).quererer tecum, atque expostularem, ni,
I would complain to you, Cic. Fam. 3, 10, 7:cum patribus conscriptis,
Liv. 35, 8:cum deo, quod,
Cic. Ac. 2, 25, 81; Vell. 2, 130, 3:tecum inconsideratae pietatis queror,
Sen. Contr. 4, 27, 2.—With dat.:(ζ).nec quereris patri?
nor complain to your father? Juv. 2, 131.—With obj.-clause:(η).ne querantur se relictas esse,
Cic. Tusc. 5, 5, 14.—With quod:(θ). (ι).legatos miserunt Athenas questum, quod, etc.,
Nep. Chabr. 3, 1:queri libet, quod in secreta nostra non inquirant principes,
Plin. Pan. 68, 8; cf.:quereris super hoc, quod non mittam carmina,
Hor. Ep. 2, 2, 24. —Absol.:B.nisi omni tempore, quod mihi lege concessum est, abusus ero, querere,
Cic. Verr. 2, 1, 9, § 25:non injuste,
Vell. 2, 40, 6.—In partic., to make a complaint before a court:II.de proconsulatu alicujus,
Plin. Ep. 3, 4, 2.—Transf., of animals and things that utter a plaintive sound. Of apes:queri rauco stridore,
Ov. M. 14, 100.—Of the owl,
Verg. A. 4, 463. —In gen., of the song of birds,
to complain, lament, to coo, warble, sing, Hor. Epod. 2, 26:dulce queruntur aves,
Ov. Am. 3, 1, 4.—Of a musical instrument:flebile nescio quid queritur lyra,
Ov. M. 11, 52; Hor. C. 2, 13, 24. -
3 queritor
queritor —, ārī, intens. [queror], to complain vehemently, Ta.* * *queritari, - V DEPcomplain; make a public outcry, cry out in protest; complain excessively -
4 arguō
arguō uī, ūtus, ere [ARG-], to make known, show, prove, manifest, disclose, declare, betray: genus arguitur voltu, O.: Degeneres animos timor arguit, V.: amantem silentium Arguit, H.— Pass reflex., to betray oneself: Laudibus arguitur vini vinosus Homerus, H. — To accuse, complain of, inform against, charge, blame, denounce: servos: ambigue dictum, censure, H.: quid arguis? What is your accusation?: ea culpa quam arguo, L.: facinoris: sceleris: culpae regem, L.: occupandae rei p. argui, Ta.: me timoris, V.: te hoc crimine: quo (crimine) argui posset, N.: id quod me arguis: de quibus verbo: civīs Romanos necatos esse: pulsum (me esse), V.: me patrium temerasse cubile Arguit, O.: animalia mensis Arguit imponi, censured the practice, O.: occidisse patrem arguitur.* * *arguere, argui, argutus V TRANSprove, argue, allege; disclose; accuse, complain of, charge, blame, convict -
5 crīminor
crīminor ātus, ārī, dep. [crimen], to accuse of crime, complain of, impeach, calumniate: me tibi, T.: apud alqm nos: alios apud populum, L.—To complain of, charge, denounce: potentiam meam invidiose: nescio quid de illā tribu: (amicitiam) a me violatam esse: Carthaginiensīs ante tempus digressos, S.* * *criminari, criminatus sum V DEPaccuse, denounce; charge (with); allege with accusation; make accusations -
6 increpo
Iincrepare, increpavi, increpatus V INTRANSrattle, snap, clash, roar, twang, make noise; (alarm/danger); strike noisilyIIincrepare, increpavi, increpatus V TRANSrebuke, chide, reprove; protest at/indignantly, complain loudly/scornfullyIIIincrepare, increpui, increpitus V INTRANSrattle, snap, clash, roar, twang, make noise; (alarm/danger); strike noisilyIVincrepare, increpui, increpitus V TRANSrebuke, chide, reprove; protest at/indignantly, complain loudly/scornfully -
7 quiritor
quiritari, - V DEPcomplain; make a public outcry, cry out in protest; complain excessively -
8 criminor
crīmĭnor, ātus, 1, v. dep. [crimen, I.].(α).With a personal object, to accuse one of crime, to complain of, impeach, calumniate (rare but class.):(β).hanc metui ne me criminaretur tibi,
Ter. Eun. 5, 2, 16; so,aliquem alicui,
Tac. Or. 42; Suet. Calig. 56; cf. under b:Q. Metellum apud populum Romanum criminatus est, bellum illum ducere, etc.,
Cic. Off. 3, 20, 79; cf. Liv. 1, 54, 8:Patres,
id. 31, 6, 4:auctores,
Quint. 1, 5, 11:inopinantem,
Suet. Tib. 64 al. —With things as objects, to complain of, to charge with:(γ).quibus (contionibus) cotidie potentiam meam invidiose criminabatur,
Cic. Mil. 5, 12; so,res gestas argumentando crimenve dissolvere,
id. Opt. Gen. 5, 15:nescio quid de illā tribu,
id. Planc. 16, 38:auctoritatem Paullini, vigorem Celsi, maturitatem Galli,
Tac. H. 1, 87 fin.:rhetoricen vitiis,
Quint. 2, 17, 26:humilitatem inopiamque ejus apud amicos Alexandri,
Curt. 4, 1, 24:senatusconsultum absenti principi,
Plin. Ep. 6, 13, 2; cf. a supra.—With acc. and inf.:de amicitiā, quam a me violatam esse criminatus est, pauca dicam,
Cic. Phil. 2, 1, 3; id. Rosc. Am. 15, 44; Liv. 2, 31, 5; 2, 37, 3.— With de, Auct. Her. 2, 30, 48.—Absol., to accuse, criminate:neque ego vos ultum injurias hortor... neque discordias, ut illi criminantur,
Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch:Tiberio criminante,
Suet. Calig. 7; 30. -
9 incusatus
incūso, āvi, ātum, āre, v. a. [in-causa], to accuse one of something, to complain of, find fault with, blame (cf.: arguo, accuso, vitupero; class., but not in Cic.).—Constr. aliquem alicujus rei, aliquem quod, aliquid, etc.—With acc. of person:qui alterum incusat probri,
Plaut. Truc. 1, 2, 58:te ipse jure optumo merito incuses licet,
id. Most. 3, 2, 24:aliquem luxūs et superbiae,
Tac. A. 2, 78:vehementer eos incusavit, quod,
Caes. B. G. 1, 40; 2, 15; Verg. A. 11, 471.— With acc. of the thing (post-class.), Liv. 1, 9, 13; 8, 23, 4:factum alicujus,
Ov. R. Am. 479:angustias stipendii, duritiam operum,
to complain of, Tac. A. 1, 35:casus,
id. ib. 6, 23.—With acc. and inf.:incusaverat bella ex bellis seri,
Liv. 31, 6, 4; 26, 12, 11; 33, 35, 11:cum Poenus dolo dimissum Romanum incusaret,
id. 24, 1, 10; cf. pass., with nom. and inf., Amm. 14, 11, 24.—In part. pass.: incūsātus, a, um, complained of, found fault with:sterilitas cacuminis jure incusata,
Col. 3, 17, 3:in Augusto incusatae liberorum mortes,
charged upon, attributed to, Plin. 7, 45, 46, § 149. -
10 incuso
incūso, āvi, ātum, āre, v. a. [in-causa], to accuse one of something, to complain of, find fault with, blame (cf.: arguo, accuso, vitupero; class., but not in Cic.).—Constr. aliquem alicujus rei, aliquem quod, aliquid, etc.—With acc. of person:qui alterum incusat probri,
Plaut. Truc. 1, 2, 58:te ipse jure optumo merito incuses licet,
id. Most. 3, 2, 24:aliquem luxūs et superbiae,
Tac. A. 2, 78:vehementer eos incusavit, quod,
Caes. B. G. 1, 40; 2, 15; Verg. A. 11, 471.— With acc. of the thing (post-class.), Liv. 1, 9, 13; 8, 23, 4:factum alicujus,
Ov. R. Am. 479:angustias stipendii, duritiam operum,
to complain of, Tac. A. 1, 35:casus,
id. ib. 6, 23.—With acc. and inf.:incusaverat bella ex bellis seri,
Liv. 31, 6, 4; 26, 12, 11; 33, 35, 11:cum Poenus dolo dimissum Romanum incusaret,
id. 24, 1, 10; cf. pass., with nom. and inf., Amm. 14, 11, 24.—In part. pass.: incūsātus, a, um, complained of, found fault with:sterilitas cacuminis jure incusata,
Col. 3, 17, 3:in Augusto incusatae liberorum mortes,
charged upon, attributed to, Plin. 7, 45, 46, § 149. -
11 appellō (adp-)
appellō (adp-) āvī (perf. subj. appellāssis for appellāveris, T.), ātus, āre, to address, speak to, apply to, accost: patrem, T.: virum, O.: milites alius alium laeti appellant, S.: a Viridomaro appellatus, Cs.: ne appellato quidem eo, without speaking to him, Ta.: nomine sponsum, L.: hominem verbo graviore: crebris nos litteris, write to often: legatos superbius: centuriones nominatim, Cs. — To call upon, apply to, entreat, request, beg, advise: vos: qui deus appellandus est?: quem appellet, habebat neminem: quos appellem? S.: de proditione alqm, approach, tamper with, L.: appellatus est a Flavio, ut... vellet, N.—In law, to call upon, appeal to: a praetore tribunos: regem, L.: praetor appellatur: de aestimatione appellare, Cs.—To make a demand upon, dun, press: me ut sponsorem: appellatus es de pecuniā: mercedem, claim, Iu.—To sue, complain of, accuse, summon: ne alii plectantur, alii ne appellentur quidem. — To call by name, term, name, entitle: me istoc nomine, T.: multi appellandi, called by name: alquos hoc loco, mention: te patrem, T.: unum te sapientem: quem nautae adpellant Lichan, O.: victorem Achaten, V.: id ab re interregnum appellatum, L.: rex ab suis appellatur, Cs.: appellata est ex viro virtus.—To utter, pronounce: nomen: litteras. -
12 clāmō
clāmō āvī, ātus, āre [1 CAL-], intrans, to call, cry out, shout aloud, complain aloud: Non clamas? non insanis? T.: de pecuniā: anseres, qui clamant: (cicada) clamare occoepit, Ph.— Trans, to call aloud, call upon, proclaim, declare, invoke: comites, O.: ora clamantia nomen, O.: morientem nomine, V.: Saturnalia, L.: se causam crimenque, V.: alquem furem, H.: clamare, ‘Adeste cives’: ‘Persephone,’ clamant,’ O.: ‘Mater, te appello,’ H.: indignissime Factum esse, T.: dignam rem esse: clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem. — Fig., to proclaim, declare: eum beatiorem fuisse quam, etc.: (tabulae) se corruptas esse clamant: quid enim restipulatio clamat?* * *clamare, clamavi, clamatus Vproclaim, declare; cry/shout out; shout/call name of; accompany with shouts -
13 con-queror
con-queror questus, ī, dep., to complain, bewail, lament, deplore: voce aliā, T.: temporis ad conquerendum parum: Conquerar an sileam? O.: fortunam: bonorum direptiones: patris in se saevitiam, L.: ignaris nequiquam auris, Ct.: multa conquesti, O.: pauca de fortunā: ad saxa haec, make these complaints: his de rebus: apud patres vim dictatoris: alqd pro re p. -
14 culpō
culpō āvī, ātus, āre [culpa], to reproach, blame, censure, reprove, disapprove, condemn: quos culpavi, O.: culpatur ab illis, H.: faciem deae, O.: versūs duros, H.: culpetne probetne, O.: defendere (amicum) alio culpante, H. — To throw blame upon, find fault with, complain of: arbore nunc aquas Culpante, H.: culpantur calami, H.* * *culpare, culpavi, culpatus V TRANSblame, find fault with, censure, reproach, reprove, disapprove; accuse, condemn -
15 dē-ferō
dē-ferō tulī, lātus, ferre, to bring away, carry off, take down, carry, take, remove: quae (dolia) amnis defert, V.: secundo Tiberi deferri, L.: ramalia arida tecto, O.: argentum ad eam, T.: litteras ad Caesarem, Cs.: natos ad flumina, V.: Germani ad castra Romanorum delati, Cs.: aurum in aerarium, L.: acies in praeceps deferri, L.: deferor hospes, drift, H.: praeceps in undas deferar, shall throw myself, V.: alqm in barathrum, Ct.: puerum huc, T.: hunc sub aequora, i. e. submerge, O.: huc impetus illam (hastam) Detulerat, drove, V.: quod (iaculum) detulit error in Idan, O.—To drive away, drive down, drive, force: una (navis) delata Oricum, Cs.: (Labienus) longius delatus aestu, Cs.: quem tempestas in desertum litus detulisset. — Fig., to bring, lead, carry: fortunae pignora in discrimen, L.: hac re ad consilium delatā, into consideration, Cs.—To bring, give, grant, confer, allot, offer, transfer, deliver: ad hunc totius belli summam deferri, Cs.: omnia ad unum: sibi a Caesare regnum civitatis deferri, Cs.: honores mihi: de pace deferendā hostibus, L.: si quid petet, ultro Defer, H.: Delatis capsis, i. e. deposited (in a public library), H.—To give account of, report, announce, signify, state: rem, Cs.: falsum numerum equitum, Cs.: nostra consilia ad adversarios: defertur ea res ad Caesarem, Cs.: haec Senecae, Ta.: id Carthaginem, N.: ad Caesarem, me paenitere consili mei: armari classem, V.: delatum est ad vos, quem ad modum fecerit.—In beginning a prosecution, with nomen, to report one's name (to the praetor), indict, impeach, complain of, accuse: nomen huius de parricidio: de pecuniis repetundis nomen cuiuspiam: Sopatro eiusdem rei nomen, bring the same charge against Sopater: cur tibi nomen non deferrem?—With crimen, to lodge an accusation: quod crimen, cum primum ad me delatum est: crimina in dominum delaturum se esse.—With causam (poet.), to present, report: si iustae defertur causa querelae, Iu. —In gen.: quae apud vos de me deferunt, the charges they make.—To register, return, enter for registry (in the public archives): horum (iudicum) nomina ad aerarium: censum Romam: in beneficiis ad aerarium delatus est, recommended among the beneficiaries of the state: senatūs consultum factum ad aerarium, L.: senatūs consulta in aedem Cereris, L.: alqd in censum, to return for appraisal, L. -
16 de-plōrō
de-plōrō āvī, ātus, āre, to weep bitterly, moan, wail, lament, complain: lamentabili voce: de isdem rebus esse dolentius deplorandum.—With acc, to bewail, lament, deplore: ad saxa haec: damnationem illam: domum incensam: deplorati publico luctu, L.: quae de altero deplorentur: multa de Gnaeo.—To give up for lost, abandon, resign: suam quisque spem, L.: deploratur in perpetuum libertas, L.: vota (coloni), O. -
17 ex-postulō
ex-postulō āvī, ātus, āre, to demand pressingly, insist on: alqd, Ta.: ut Hiberi decedant, Ta.: Armeniam vacuam fieri, Ta. — To find fault, dispute, expostulate, complain of: iracundius: cum eo iniuriam hanc, T.: nihil tecum de his rebus: locus esse videtur tecum expostulandi: se esse relictas: cur, etc., Ta. -
18 fremō
fremō uī, —, ere [FREM-], to roar, resound, growl, murmur, rage, snort, howl: (venti) Circum claustra fremunt, V.: saxa concita murali Tormento, whiz, V.: Laetitiā ludisque viae, resound, V.: leo Ore, V.: equus, neighs, V.: fremant omnes licet, mutter: magno circum clamore, applauded, V.: animis, V.: Stabat acerba fremens Aeneas, V.: rumor de tibicine Fremit in theatro, Ph.— To murmur at, grumble because of, complain loudly of: consulatum sibi ereptum: uno omnes eadem ore fremebant, V.: alqd, L., H.— To demand angrily, cry threateningly: Arma amens fremit, V.: Pedum delendum, L.* * *fremere, fremui, fremitus Vroar; growl; rage; murmur, clamor for -
19 incūsō
incūsō āvī, ātus, āre [1 in+causa], to accuse, complain of, find fault with, blame: te absentem, T.: Belgas, qui se dedidissent, Cs.: alqm graviter, L.: alqm luxūs, Ta.: Multa se, qui non acceperit, etc., V.: foedus vio<*>ati hospiti, L.: iniurias Romanorum, L.: angustias stipendii, Ta.: se proditos, L.: in Blaesum multa, Ta.* * *incusare, incusavi, incusatus Vaccuse, blame, criticize, condemn -
20 lāmentor
lāmentor ātus, ārī, dep. [lamenta], to wail, moan, weep, lament: praetor ceteras, T.: audiebam lamentari uxorem.— To bewail, lament, bemoan: matrem mortuam, T.: vita, quam lamentari possem: ad lamentandam tanti imperi calamitatem: non apparere labores Nostros, H.* * *lamentari, lamentatus sum V DEPlament; utter cries of grief; bewail; lament for; complain that
См. также в других словарях:
complain — com·plain vi: to make a complaint Merriam Webster’s Dictionary of Law. Merriam Webster. 1996. complain I ( … Law dictionary
complain — UK US /kəmˈpleɪn/ verb [I] ► to tell someone that something is wrong or not satisfactory, and that you are annoyed about it: complain about sth »Workers complain about the conditions in which they are forced to work. complain that »The chief… … Financial and business terms
Complain — Com*plain (k[o^]m*pl[=a]n ), v. i. [imp. & p. p. {Complained} (k[o^]m*pl[=a]nd ); p. pr. & vb. n. {Complaining}.] [F. complaindre, LL. complangere; com + L. plangere to strike, beat, to beat the breast or head as a sign of grief, to lament. See… … The Collaborative International Dictionary of English
Complain — Com*plain , v. t. To lament; to bewail. [Obs.] [1913 Webster] They might the grievance inwardly complain. Daniel. [1913 Webster] By chaste Lucrece s soul that late complain d Her wrongs to us. Shak. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
complain — ► VERB 1) express dissatisfaction or annoyance. 2) (complain of) state that one is suffering from (a symptom of illness). DERIVATIVES complainer noun. ORIGIN Old French complaindre, from Latin complangere bewail … English terms dictionary
complain against — index accuse, arraign, blame, charge (accuse), denounce (inform against), impeach, incriminate … Law dictionary
complain frivolously — index cavil Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
complain publicly — index demonstrate (protest) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
complain — (v.) late 14c., find fault, lament, from stem of O.Fr. complaindre to lament (12c.), from V.L. *complangere, originally to beat the breast, from L. com , intensive prefix (see COM (Cf. com )), + plangere to strike, beat the breast (see PLAGUE (Cf … Etymology dictionary
complain — [v] grumble about accuse, ascribe, attack, beef*, bellyache*, bemoan, bewail, bitch, carp, cavil, charge, contravene, criticize, defy, demur, denounce, deplore, deprecate, differ, disagree, disapprove, dissent, expostulate, find fault, fret, fuss … New thesaurus
complain — [kəm plān′] vi. [ME compleinen < OFr complaindre < VL * complangere, orig., to beat the breast < L com , intens. + plangere, to strike: see PLAINT] 1. to claim or express pain, displeasure, etc. 2. to find fault; declare annoyance 3. to… … English World dictionary